Zaparcia i hemoroidy – przyczyny i następstwa

Artykuł o tym, jak efektywnie walczyć z zaparciami, przywrócić funkcjonowanie splotów przyodbytowych i pozbyć się hemoroidów.

Intymność problemu pogarsza sytuację. Przewlekłe zaparcia sprzyjają powstawaniu hemoroidów. Objawy zaparć i hemoroidów są oczywiste i nie można ich nie zauważyć. Jednocześnie, w związku z tym, iż jest to delikatny problem, chorzy nie są skorzy do wizyty u lekarza – najpierw szukają rozwiązań w Internecie. Jednak większość stron prezentuje niepełne informacje o metodach leczenia i nie zawsze wspomina o nieodwracalnych następstwach danej metody.

W początkowych stadiach można z łatwością wyleczyć choroby, dzięki czemu nie ma potrzeby przeprowadzania operacji chirurgicznej. Artykuł ten pomoże Wam nie tylko dokładniej poznać przyczyny choroby, ale i pozwoli zrozumieć, co trzeba zrobić, aby uwolnić się od przewlekłego zaparcia i faktycznie wyleczyć hemoroidy we wczesnym stadium, nie szkodząc organizmowi.

W artykule postaramy się jak najdokładniej i w przystępny sposób opowiedzieć o wszystkich metodach terapii. Warto o nich wiedzieć, aby rozpocząć kompleksowe leczenie na czas i nie doprowadzić do rozwoju hemoroidów do stadium 3. czy 4. Aby sobie uświadomić, jak ważne jest kompleksowe podejście do leczenia zaparć i hemoroidów, trzeba zdobyć minimum wiedzy o tym, jak działa jelito.

Jak działa jelito

Cały proces trawienia, zaczynając od przełykania, aż po wydalenie przetrawionych resztek pokarmu na zewnątrz, realizowany jest dzięki skoordynowanej pracy struktur mięśniowych znajdujących się w ścianach przewodu pokarmowego, żołądka oraz jelita cienkiego i grubego. Na początku i na końcu proces ten realizowany jest świadomie, przy udziale receptorów. Sygnał od nich przechodzi przez biegnący w kręgosłupie rdzeń kręgowy. Na pozostałych odcinkach automatyzm realizowany jest dzięki pracy ośrodków nerwowych. W skoordynowanej pracy struktur mięśniowych uczestniczy także rdzeń kręgowy i połączenia nerwowe.

Z jednej strony przewód pokarmowy jest zamknięty przez zwieracz pomiędzy przełykiem a żołądkiem, a z drugiej, w obszarze odbytnicy, przez dwa zwieracze mięśniowe i trzy sploty odbytnicze. Przesuwanie treści wzdłuż jelita grubego wymaga znacznych pokładów energii mięśniowej. Energii tej potrzeba tym więcej, im bardziej gęsta jest ta treść.

Największe obciążenie mięśni ma miejsce w „zakolach” jelita i w obszarze odbytnicy. W okolicach tych ma miejsce największy niedobór błony śluzowej jelit. Pod pojęciem niedoboru mamy na myśli stopniowe gromadzenie się obumarłych komórek, które prowadzi do degradacji i zaniku tkanki. W ścianach jelita znajdują się gruczoły wydzielające śluz. Ułatwia on przemieszczanie masy kałowej oraz chroni komórki błony śluzowej jelita przed uszkodzeniami. Ich nieprawidłowe działanie może sprzyjać pojawianiu się zaparć. Uwaga, najbardziej narażona na niewystarczającą ilość śluzu jest błona śluzowa kanału odbytu* w okolicy splotów przyodbytowych.

* Kanał odbytu – wąski odcinek odbytnicy, przechodzący przez krocze i położony pomiędzy obszarem genitalnym i odbytem a dość szeroką częścią odbytnicy.

Podstawowe przyczyny rozwoju hemoroidów, objawy i stadia

Czy powszechne wyobrażenie o przyczynach hemoroidów jest błędne?

Pod pojęciem hemoroidów rozumie się patologiczne powiększenie się lub wysunięcie guzków krwawniczych. Jednak już w samym tym określeniu kryje się błędne wyobrażenie o przyczynie choroby. Informacja: węzły krwawnicze to normalne struktury anatomiczne. Są to poduszkowate struktury, które w ramach normy znacznie zmieniają swoją objętość. Takie zmiany objętości są konieczne do realizacji ważnej funkcji związanej z zabezpieczeniem jelita przed wydostawaniem się z niego w sposób niekontrolowany gazów czy masy kałowej.

Wielkość węzłów krwawniczych ograniczona jest wielkością narządu więzadłowego, które otrzymało nazwę więzadła Parksa (rys. 2). Na początku choroby degradacji zaczynają ulegać właśnie te więzadła. Dzieje się tak, kiedy pasma łącznotkankowe przestają działać, a niczym nieograniczone poduszkowate struktury węzłów zaczynają się wypełniać krwią i wysuwać przez odbyt.

W większości dostępnych źródeł nie zamieszczono analizy działania splotów przyodbytowych. Nie jest także rozpatrywana praprzyczyna rozwoju hemoroidów. Wskazywane są jedynie czynniki ryzyka: przewlekłe zaparcia, siedzący tryb życia, zakłócenia w ukrwieniu tkanki mięśniowej i nerwowej; ciężki wysiłek fizyczny i siłowe dyscypliny sportu; ciąża i poród; nadużywanie alkoholu i ostrych potraw.

Zanim opiszemy szereg środków prowadzących do efektywnego leczenia, trzeba wspomnieć o tym, jak działają sploty przyodbytowe. Pomoże to zrozumieć znaczenie każdego środka i już we wczesnych stadiach choroby móc sobie odpowiednio pomóc.

Ważna funkcja węzłów krwawniczych

Krążenie krwi w splotach przyodbytowych sterowane jest poprzez regularne skurcze określonych struktur mięśniowych. Maksymalna wielkość węzłów krwawniczych zdrowego człowieka ograniczona jest wielkością splotów Parksa. Funkcjonowanie odbytnicy wspierane jest przez zrównoważoną pracę zwieraczy kanału odbytu i struktur mięśniowych, regulujących przepływ krwi w strukturach splotów przyodbytowych.
W przypadku przypływu krwi do struktur splotów przyodbytowych następuje wzrost objętości całego narządu. W związku z tym, że struktury te są elastyczne, w przypadku skurczu zwieracza mięśniowego dochodzi do szczelnego zamknięcia kanału odbytu (rys. 2). Mechanizm ten związany jest z koniecznością znacznego poszerzenia odbytu, a następnie całkowitego jego zamknięcia. Sam zwieracz odbytu nie byłby w stanie tego zapewnić. W momencie wypróżniania się krew odpływa ze splotów przyodbytowych, sprawiając, że średnica kanału odbytu się zwiększa.

Jak sploty przyodbytowe zmieniają się w wysuwające się węzły

W przypadku przewlekłego zaparcia przy każdy wypróżnieniu się stwardniałe masy kałowe, których objętość jest powiększona, stopniowo ścierają błonę śluzową, powodując obumieranie jej komórek. Uszkodzenie warstwy ochronnej prowadzi zaś do infekcji i zapalenia śluzówki oraz otaczających tkanek. Zapalenie może się rozwinąć i doprowadzić do częściowej degradacji więzadeł Parksa. Jeśli proces ten będzie przebiegał szybciej niż regeneracja, zapalenie stanie się przewlekłe. W efekcie więzadła Parksa będą coraz słabsze, co z kolei doprowadzi do coraz częstszego wysuwania się guzków krwawniczych.

Podsumowując, stadia rozwoju choroby hemoroidalnej wyglądają następująco:

Przewlekłe zaparcie, zagęszczanie się i powiększanie mas kałowych, a następnie zwiększone zużycie komórek błony śluzowej jelita.
Przeciążenie i osłabienie struktur mięśniowych, zjawisko stagnacji i spowolnienia procesów regeneracyjnych.
Coraz poważniejsze uszkodzenia błony śluzowej, proces zapalny i degeneracja więzadeł Parksa.
Uszkodzenia w poszczególnych naczyniach krwionośnych i krwotok (1. stadium choroby).
Dalsza degradacja więzadeł Parksa i początek wysuwania się węzłów krwawniczych (2. stadium choroby).
Rozwój choroby hemoroidalnej do stadium 3. i 4.

Objawy choroby i przyczyny jej rozwoju

Krwotoki po defekacji są pierwszym objawem choroby hemoroidalnej. Pojawia się też uczucie dyskomfortu i niepełnego wypróżnienia. To pierwsze stadium. W miarę rozwoju choroby więzadła zaczynają wysuwać się z odbytu po wypróżnieniu, jednak potem samoczynnie wstępują z powrotem. To stadium drugie. W tym momencie wielu pacjentów nie decyduje się na wizytę u lekarza z powodu oporu psychicznego i kwestii estetycznych.

W związku z tym, że reklamowanych jest wiele środków na hemoroidy, chorzy wybierają jeden z odpowiadających im preparatów i mają nadzieję na wyleczenie. Najczęściej są to środki farmakologiczne – czopki, tabletki lub maści. Większość z nich ma w swoim składzie podobne substancje czynne – środki przeciwbólowe, przeciwzapalne i zwężające naczynia krwionośne. Jednak środki te tylko tymczasowo usuwają objawy. Nie mają wpływu na przyczynę pojawiania się hemoroidów – degradację więzadeł splotów przyodbytowych (więzadeł Parksa). W efekcie takiego leczenia choroba zaczyna postępować. Jeśli nie podejmie się kompleksowych działań, mających na celu usunięcie przyczyn rozwoju hemoroidów, więzadła Parksa mogą ulec degradacji w takim stopniu, że doprowadzi to do bezwiednego wysunięcia się węzłów krwawniczych bez defekacji – stadium 4.

Nieświadomego efektywności i następstw idących za jedną czy drugą metodą leczenia pacjenta lekarz proktolog może bezzasadnie skłonić do wyboru mało inwazyjnego lub chirurgicznego leczenia. Jednocześnie chorego zazwyczaj nie informuje się, że wraz z likwidacją objawów wysuwania się węzłów krwawniczych na zawsze tracą swoją sprawność sploty przyodbytowe, odpowiadające za zwieranie odbytnicy.

Dlatego warto wiedzieć o wszystkich metodach leczenia hemoroidów, aby prawidłowo dobrać taktykę i strategię leczenia. Informacja: im wcześniej zostanie podjęte prawidłowe leczenie, tym mniej komplikacji i szybsze wyleczenie.

Kompleksowe działania w efektywnym leczeniu hemoroidów

Poradzić sobie z problemem wysuwających się węzłów krwawniczych można na wiele sposobów, jednak nie każdy z nich kończy się pełnym przywróceniem funkcjonowania splotów przyodbytowych, odpowiadających za trzymanie gazów i kału. Funkcja ta jest bardzo ważna z estetycznego punktu widzenia. Dlatego zwykłe usunięcie, skleroterapia czy „zaszywanie” wysuwających się węzłów krwawniczych to tylko usuwanie objawów, a nie kompleksowe leczenie.

Są metody, które do określonego stadium choroby faktycznie mogą doprowadzić do całkowitego wyleczenia. To właśnie o nich chcemy opowiedzieć w niniejszym artykule. Pierwsza i najważniejsza grupa działań – usunięcie przewlekłego zaparcia, zadbanie o codzienne wypróżnianie się przy prawidłowej gęstości kału:

Bardzo ważne jest przywrócenie wrażliwości receptorów w obszarze pojawiania się odruchu i zasobów mięśniowych w okolicach jelita. Można to osiągnąć, stosując fonowanie. Metoda ta pozwala także na osiągnięcie poprawy funkcjonowania jelita grubego.
Rozmiękczenie zawartości jelita poprzez stosowanie diety i różnego rodzaju środków na przeczyszczenie.
Rozmiękczenie już powstałych stwardniałych mas kałowych (lewatywa) i zmniejszenie tarcia w obszarze kanału odbytu (czopki).
Działania mające na celu zmniejszenie nacisku na organy miednicy mniejszej i usunięcie zjawiska zastoju (ćwiczenia fizyczne, stosowanie siedziska z efektem kompensacji braku aktywności fizycznej, tryb obciążeń, pracy i wypoczynku).

Druga grupa działań dotyczy przywrócenia funkcjonowania splotów przyodbytowych:

Przywrócenie napięcia wszystkich mięśni w obszarze kanału odbytu.
Zatrzymanie procesu degradacji więzadeł Parksa.
Aktywizacja procesów regeneracyjnych w obszarze śluzówki i więzadeł Parksa.

Uwaga: W przypadku 1-3 stadium choroby należy zastosować metody regeneracyjne, które nie doprowadzą do nieodwracalnych zmian i dadzą szansę na całkowite wyleczenie.

Jedną z najbardziej efektywnych metod leczenia jest fonowanie

Opiszmy tę metodę dokładniej: fonowanie to efektywny i komfortowy zabieg, który może być przeprowadzony samodzielnie, w warunkach domowych za pomocą urządzenia medycznego Vitafon. To swego rodzaju mikromasaż na poziomie komórkowym, realizowany za pośrednictwem mikrowibracji dźwiękowych. Podczas zabiegu fonowania używane są urządzenia wibroakustyczne stosowane w tego rodzaju terapii. Metoda ta została nazwana oddziaływaniem wibroakustycznym lub fonowaniem.

To chyba najlepsza metoda odbudowy uszkodzonych tkanek organizmu. Włączenie metody fonowania do działań leczniczych daje możliwość całkowitego przywrócenia funkcjonowania splotów przyodbytowych w 1. i 2. stadium choroby, kiedy jeszcze nie doszło do znacznej degradacji więzadeł Parksa. Poza tym zastosowanie fonowania przed i po interwencji chirurgicznej pozwala przyspieszyć gojenie się rany i zmniejszyć wielkość blizny.

Głębokość przenikania mikrowibracji dźwiękowych wynosi do 10 cm, dlatego w przypadku takiego zabiegu przywracana jest jednocześnie wrażliwość receptorów odpowiadających za odruch wydalania i zasoby mięśniowe w obszarze kanału odbytu, odbytnicy i esicy. W wyniku fonowania poprawie ulega funkcjonowanie gruczołów okołoodbytowych i przyspieszają procesy regeneracyjne.

Urządzenie medyczne Vitafon można wypożyczyć lub zakupić na stronie producenta:

Opinie pacjentów na temat zastosowania fonowania w leczeniu hemoroidów:

Chcę Państwu podziękować za wspaniałe urządzenie Vitafon. Mam 30 lat. Po urodzeniu dziecka zaczęłam cierpieć na hemoroidy. Objawy były bardzo uciążliwe. Nie mogłam ani siedzieć, ani leżeć. W gazecie przeczytałam artykuł o Vitafonie i postanowiłam spróbować. Efekty były zaskakujące. Bardzo dziękuję za to urządzenie. Kiedy odwiedzają mnie przyjaciele i rodzina, także pozwalam im go używać. Najlepiej spisuje się w przypadku gojenia ran. – Olga, 30 lat

Zazwyczaj sceptycznie podchodzę do tego rodzaju urządzeń, ale żona nalegała. I, o dziwo, Vitafon mi pomógł. Oczywiście nie po pierwszym zabiegu, jednak efekty były imponujące. Zapomniałem już o hemoroidach. Urządzenie jest proste w użyciu, nie wymaga jakiejś specjalnej wiedzy technologicznej. Teraz kupiliśmy to urządzenie także rodzicom. Oni też leczą nim swoje bolączki, w tym i hemoroidy. Vitafonu używam już od dawna. Leczyłem nim hemoroidy, sińce u dzieci, zapalenie zatoki szczękowej żony. Wszystko odbywa się szybko. Nikt nie narzeka – Adam, 56 lat

Metodę leczenia hemoroidów przy pomocy urządzenia Vitafon odkryłam przez przypadek. Często czytam różne fora w Internecie. Potem oczywiście jeszcze popytałam. W końcu urządzenie nie jest najtańsze. Jednak mimo wątpliwości w końcu się zdecydowałam. Teraz ani trochę nie żałuję. Po hemoroidach nie ma śladu! – Gosia, 58 lat